Planowanie przestrzenne (część 1)
Ustawa z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80 poz. 717 z późn. zm.) obowiązująca od 11 lipca 2003r. określa zasady:
- kształtowania polityki w zakresie planowania przestrzennego na szczeblu gminy;
- opracowywania analiz i studiów z zakresu zagospodarowania przestrzennego na szczeblu powiatu;
- kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na szczeblu województwa;
- kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej na szczeblu kraju.
Na poszczególnych poziomach zarządzania tworzone są następujące dokumenty planistyczne:
GMINA:
- strategia rozwoju gminy (opracowanie nie jest obowiązkowe)
- studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy inaczej „studium gminne” (nie jest aktem prawa miejscowego)
- miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego inaczej „plan miejscowy” (jest aktem prawa miejscowego)
- decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu
- decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego
- decyzja o warunkach zabudowy dla innych inwestycji niż inwestycje celu publicznego
POWIAT:
- nie ma dokumentacji planistycznej, są analizy i studia
WOJEWÓDZTWO:
- strategia rozwoju województwa
- plan zagospodarowania przestrzennego województwa (nie jest aktem prawa miejscowego)
- plan zagospodarowania przestrzennego obszaru metropolitalnego (jako część planów zagospodarowania przestrzennego województwa)
KRAJ:
- koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju
- okresowe raporty o stanie zagospodarowania przestrzennego kraju;
- programy rządowe dla realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym.
Studium gminne: uchwala rada gminy, nie jest aktem prawa miejscowego nie może więc stanowić podstawy do wydania decyzji administracyjnych (pozwolenia na budowę, podziały, wywłaszczenia). Wójt, burmistrz albo prezydent miasta byli zobowiązani do uchwalenia studium w okresie do jednego roku od wejścia w życie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Studium gminne przedstawia politykę przestrzenną gminy, która jest realizowana obecnie i w przyszłości. Studium gminne i jego ustalenia są wiążące dla organów gminy przy uchwalaniu planów miejscowych, musi być obowiązkowo opracowane dla całego obszaru gminy. W studium wyznacza się obszary, na których zdaniem rady gminy będzie istniał obowiązek opracowania planu miejscowego. W studium gminnym uwzględnia się podstawowe ustalenia zawarte w planach zagospodarowania przestrzennego województwa. Studium gminne składa się z części opisowej i graficznej.
Plan miejscowy: uchwala rada gminy, jest aktem prawa miejscowego obowiązującego na obszarze danej gminy. Plan miejscowy rozstrzyga dwie kwestie:
- przeznaczenie nieruchomości na różne cele,
- sposób zagospodarowania nieruchomości a w szczególności sposób zabudowy.
Ustalenia planu miejscowego kształtują sposób wykonywania prawa własności. Nie ma obowiązku uchwalania planu miejscowego, decyduje o tym rada gminy.
Jeżeli jednak gmina chce przeznaczyć grunty rolne i leśne na cele nie rolne i nie leśne, przeprowadzić scalenie nieruchomości musi opracować i uchwalić plan miejscowy.
Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu: może być wydana tylko wtedy, kiedy nie ma planu miejscowego, wydaje wójt, burmistrz, prezydent miasta. Wydanie decyzji nie pociąga za sobą żadnych praw do terenu, nie narusza prawa własności. O jej wydanie może wystąpić każda osoba - termin wydania decyzji zgodnie z KPA wynosi jeden maksymalnie dwa miesiące.
Decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego: jeżeli jest inwestycja celu publicznego o zasięgu gminy i powiatu, wydaje wójt burmistrz, prezydent miasta, jeżeli o zasięgu województwa - wydaje również wójt, burmistrz, prezydent miasta lecz po zasięgnięciu opinii marszałka województwa.
Celami publicznymi w rozumieniu ustawy z 1997 r. o gospodarce nieruchomościami są między innymi:
- wydzielanie gruntów pod drogi publiczne i drogi wodne, budowa i utrzymanie tych dróg, obiektów i urządzeń transportu publicznego;
- wydzielenie gruntów pod linie kolejowe oraz ich budowa i utrzymanie;
- budowa i utrzymanie publicznych urządzeń służących do zaopatrzenia ludności w wodę, gromadzenia, przesyłania, oczyszczania i odprowadzania ścieków oraz odzysku i unieszkodliwiania odpadów, w tym ich składowania;
- budowa oraz utrzymanie obiektów i urządzeń służących ochronie środowiska;
- opieka nad nieruchomościami stanowiącymi zabytki w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami;
- budowa i utrzymanie pomieszczeń dla urzędów organów władzy, administracji, sądów i prokuratur, państwowych szkół wyższych, szkół publicznych, a także publicznych: obiektów ochrony zdrowia, przedszkoli, domów opieki społecznej i placówek opiekuńczo – wychowawczych;
Decyzja o warunkach zabudowy: (dla innych inwestycji, niż inwestycje celu publicznego) Wprowadzono kilka warunków, które muszą być spełnione aby taką decyzje uzyskać:
- Musi być zachowania zasada tzw. dobrego sąsiedztwa (zabudowa na działce sąsiedniej).
- Przez działkę sąsiednią należy rozumieć taką, która ma przynajmniej jedną wspólną granicę z działką objętą wnioskiem o wydanie decyzji o warunkach zabudowy. Za działkę sąsiednią uznana także będzie droga, jako odrębna nieruchomość gruntowa. Tak więc, nieruchomość po przeciwnej stronie drogi nie jest działką sąsiednią.
- Wymóg dobrego sąsiedztwa nie stosuje się przy ustalaniu warunków dla zabudowy zagrodowej w tych gospodarstwach rolnych, w których powierzchnia (związana z zabudową) przekracza średnia powierzchnię gospodarstwa rolnego w danej gminie.
- Istniejące uzbrojenie musi być wystarczające dla zrealizowania zamierzeń inwestycyjnych. Zawarcie przez inwestora umowy na wybudowanie uzbrojenia uznaje się, iż warunek ten został spełniony;
- Teren nie wymaga uzyskania zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na cele nie rolne i nie leśne;
- Nieruchomość dla której musi być wydana decyzja musi mieć dostęp do tej samej drogi, do której ma dostęp nieruchomość sąsiednia zabudowana;
- Decyzja jest zgodna z przepisami odrębnymi (np. zawartymi w ustawie o ochronie gruntów rolnych i leśnych)
W części II zostanie omówiony temat rekompensat za skutki uchwalenia bądź zmiany planu miejscowego.
Planowanie przestrzenne (część 2)
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. nr 80, poz. 717 z późn. zm.)
Powyższy tekst pochodzi z portalu Kurier Nieruchomości
źródło: www.kn.com.pl